ληγατάριος

ληγατάριος και λεγατάριος, ὁ (Μ)

1. (στο Βυζάντιο) κρατικός υπάλληλος κατώτερος τού λογοθέτη τού βεστιαρίου

2. κληροδόχος, κληρονόμος

3. υπάλληλος που είχε ως καθήκοντά του την αστυνόμευση τών ξένων οι οποίοι έμεναν στην Κωνσταντινούπολη και την παρεμπόδιση τής αποθήκευσης λαθραίων εμπορευμάτων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < λατ. legatarius < legatum «κληροδότημα»].